Τι μου δίδαξαν οι σχολικές συναντήσεις γονέων με ψυχολόγο

Ο παιδικός σταθμός που πηγαίνει η μεγάλη μας κόρη (3 ετών) οργανώνει μια φορά τον μήνα συνάντηση γονέων με μια ψυχολόγο –μια εξαιρετική γυναίκα και επιστήμονα. Ξεκίνησε περισσότερο ως μια ιδέα του σταθμού για να γνωριστούμε οι γονείς και να ανταλλάξουμε απόψεις και προβληματισμούς. Εδώ οφείλω να κάνω μια παρένθεση για να πω ότι είμαι γενικά υπέρ του ψυχολόγου…Όταν η καρδιά μας έχει πρόβλημα δεν θα πάμε στον καρδιολόγο για να μας γιατρέψει; Ε τότε όταν η ψυχή μας αντιμετωπίζει κάποιο πρόβλημα πρέπει να πάμε στον ψυχολόγο!

Είδαμε λοιπόν αυτές τις συναντήσεις γονέων ως μια ευκαιρία για γνωριμίες, συζήτηση και δική μας βελτίωση ως μαμά-μπαμπά. Άλλωστε σε ότι έχει να κάνει με τα παιδιά μας, την διαπαιδαγώγηση τους κτλ. είμαστε πάντα πολύ ανοιχτοί. Τι γίνεται όμως σε αυτές τις συναντήσεις; Ο καθένας λέει τι τον προβληματίζει στη συμπεριφορά του παιδιού του, οι υπόλοιποι λέμε την άποψη μας και η ψυχολόγος μας βάζει να σκεφτούμε! Δεν μας κρίνει! Με τον τρόπο της μας δείχνει τι πρέπει να κάνουμε και τι όχι!

Και δίνω κάποια παραδείγματα:

• Μια μητέρα έλεγε ότι η μικρή της στέκεται πολύ κοντά στην τηλεόραση και ενώ της λέει να απομακρυνθεί για να μην πονέσουν τα ματάκια της, αυτή συνεχίζει να είναι μπροστά στην τηλεόραση. - «Και τι κάνεις πέρα από το να της λες να απομακρυνθεί;» ρώτησε η ψυχολόγος. - «Τίποτα! Το ξαναλέω αλλά δεν με ακούει» Λέμε λοιπόν οι υπόλοιποι να κλείσει την τηλεόραση. - «Σωστά» λέει η ψυχολόγος, «αλλά πρώτα θα την προειδοποιήσεις ότι αν συνεχίσει να στέκεται κοντά στην τηλεόραση θα την κλείσεις και αν όντως δεν απομακρυνθεί τότε θα πρέπει να την κλείσεις…ότι λέμε στο παιδί πρέπει να το κάνουμε, να δει ότι το εννοούμε πραγματικά». Η μητέρα λοιπόν απαντάει: - «Δεν μπορώ όμως να κλείσω την τηλεόραση γιατί βλέπει ο άντρας μου». Ξέρετε ποια ήταν η απάντηση της ψυχολόγου; - « Τι είναι πιο σημαντικό; Ο άντρας σου ή η υγεία του παιδιού σου;» Πολύ εύστοχη απάντηση! Μια απάντηση που σε κάνει να σκεφτείς, να αναθεωρήσεις, να συνειδητοποιήσεις τις προτεραιότητες σου.

• Δεύτερο παράδειγμα εγώ και η κόρη μου! Λέω λοιπόν ότι η Ιωάννα τα θέλει όλα ΤΩΡΑ (και εννοώ ΤΩΡΑ ΑΜΕΣΩΣ). Αν πχ. ζητήσει γάλα έχω λίγα δευτερόλεπτα στη διάθεση μου για να της το προσφέρω, αλλιώς αρχίζει να γκρινιάζει. Όλοι οι γονείς είπαν ότι και τα δικά τους παιδιά κάπως έτσι κάνουν οπότε ίσως είναι της ηλικίας. (Τι ανακούφιση ένοιωσα που δεν είμαι η μόνη, που άλλοι γονείς με καταλαβαίνουν και νιώθουν τι περνώ!) Και ναι! Τα παιδιά αυτής της ηλικίας τσεκάρουν τα όρια μας ή αναζητούν την διαρκή προσοχή μας…Όχι, δεν θέλουν να μας σπάσουν τα νεύρα αν και τα καταφέρνουν με ευκολία! Πολλές φορές δεν ξέρουν και τα ίδια τι πραγματικά θέλουν, ίσως να είναι κουρασμένα και να έχουν ένταση ή οτιδήποτε άλλο. Η λύση; Υπομονή, βαθιές ανάσες και αντιπερισπασμός. Να τους πούμε δηλαδή κάτι άλλο, να τους δείξουμε κάτι άλλο, να τους προτείνουμε κάτι άλλο για να ξεχαστούν. Πολλές φορές ακόμη και μια ζεστή αγκαλιά αρκεί για να τα ηρεμήσουμε…αρκεί να καταφέρουμε να παραμείνουμε εμείς ήρεμοι. Οπότε βαθιές ανάσες και πάλι βαθιές ανάσες!

• Ένας πατέρας είπε ότι ο γιός του χοροπηδάει στον καναπέ και παρόλο που του λέει να σταματήσει για να μην χτυπήσει, ο μικρός δεν τον ακούει. Η λύση ήρθε φυσικά από την ψυχολόγο: Δώστε εναλλακτικές που θα του κεντρίσουν το ενδιαφέρον. Πχ. να χοροπηδήσει στο πάτωμα, να ρίξει τα μαξιλάρια κάτω και να ξαπλώσει πάνω τους! Έτσι το παιδί θα είναι πιο ασφαλές και εμείς πιο ήσυχοι. Όλοι ευτυχισμένοι δηλαδή! Επίσης είναι πολύ σημαντικό να εκφράζουμε τα συναισθήματα μας (πχ. φοβάμαι μην χτυπήσεις, με στεναχωρεί αυτό, κτλ.) ώστε να μάθει και το παιδί να εκφράζει τα δικά του. Άλλωστε ας μην ξεχνάμε ότι όλα τα συναισθήματα είναι αποδεκτά, σε αντίθεση με τις συμπεριφορές...μπορούμε να δεχτούμε καθετί που νιώθει το παιδί αλλά όχι κάθε συμπεριφορά του…και αυτό είναι κάτι που πρέπει να του το περάσουμε. Έχω πολλά ακόμη παραδείγματα αλλά δεν χρειάζεται να σας πω άλλα.

Συνοψίζοντας, οι 3 βασικές λέξεις που πρέπει να έχουμε κατά νου είναι: Προτεραιότητες,αντιπερισπασμός και εναλλακτικές.

Σε τι μας βοήθησαν αυτές οι συναντήσεις: 1. Καταλάβαμε ότι όλοι πάνω κάτω αντιμετωπίζουμε τα ίδια θέματα πχ. το παιδί δεν με ακούει, επιμένει να κάνει το δικό του κτλ. Πολλές αντιδράσεις ή συμπεριφορές των παιδιών είναι φάσεις που περνούν ανά ηλικία. Άλλες πάλι θέλουν να μας δείξουν κάτι βαθύτερο, δηλαδή κάποιες ανησυχίες ή φοβίες των παιδιών. Ή πολύ απλά το παιδί θέλει να έχει άποψη και να μετράει η γνώμη του, να παίρνει μόνο του αποφάσεις και όχι να του λέμε εμείς τι να κάνει και τι να μην κάνει! Όπως και να’χει είναι πολύ σημαντικό να αφιερώνουμε χρόνο στο παιδί για να συζητάμε, να το προτρέπουμε να μοιραστεί μαζί μας τα συναισθήματα του και τις σκέψεις του. Κάτι ακόμη βασικό: Να ακούμε με προσοχή, να το αφήνουμε να εκφραστεί και να ανοιχτεί, να μην το διακόπτουμε και να μην μιλάμε διαρκώς εμείς! 2. Αναθεωρήσαμε τις προτεραιότητες μας. Σίγουρα όταν γυρίζουμε από τη δουλειά είμαστε κουρασμένοι, εγώ έχω να μαγειρέψω για την επόμενη μέρα και ο σύζυγος έχει άλλες δουλειές. Το να κάνω τις δουλειές μου και να έχω τις μικρές τριγύρω να με τραβολογάνε και να φωνάζουν διαρκώς ότι κάτι θέλουν για να τους δώσω προσοχή, δεν είναι ότι καλύτερο. Στο τέλος εκνευρίζονται και αυτές και εγώ και κανείς δεν είναι ευχαριστημένος! Πλέον λοιπόν, επιστρέφοντας από τη δουλειά δεν κάνουμε τίποτα! Αφιερώνουμε όλο το χρόνο μας στα κορίτσια, να παίξουμε, να ζωγραφίσουμε, να γελάσουμε και να χαρεί ο ένας την παρέα του άλλου. Αν θελήσουν να μαγειρέψουμε μαζί καλώς, διαφορετικά όλες οι δουλειές θα γίνουν αφού πάνε τα παιδιά για ύπνο. Έτσι είμαστε όλοι πιο ήρεμοι…λογικό, αν σκεφτείς ότι παίρνουν αυτό που θέλουν, δηλαδή να έχουν όλη την προσοχή μας και να περνούν ποιοτικό χρόνο μαζί μας. 3. Τέλος, οι συναντήσεις αυτές μας υπενθύμισαν ότι πρέπει να έχουμε υπομονή και να σκεφτόμαστε ότι το παιδί δεν είναι στρατιωτάκι για να υπακούει σε ότι του λέμε (έλα τώρα να φας, μην κάνεις εκείνο κτλ.) αλλά είναι ένα αυτόνομο ον που έχει άποψη, θέλει τον χώρο του και τον χρόνο του όπως όλοι μας. Να σεβόμαστε λοιπόν το γεγονός ότι προσπαθεί να επιβληθεί και να ανακαλύψει τον ίδιο του τον εαυτό και να μην ορίζουμε εμείς τη συμπεριφορά του. Εμείς πρέπει να είμαστε δίπλα του για να το συμβουλεύουμε και να του δείχνουμε το καλό και το πρέπον και όχι να το κρίνουμε!

Γράφει η Χριστίνα Αρ. για το Amazing Women - www.amazingwomen.gr Απαγορεύεται η αναδημοσίευση του άρθρου ή μέρους αυτού αν δεν υπάρχει αναφορά της πηγής και εμφανής ενεργός σύνδεσμος προς την ακριβή σελίδα του άρθρου.