Ο δρόμος των δακρύων - Χόρχε Μπουκάι

Σίγουρα γνωρίζετε τον Χόρχε Μπουκάι, γιατρός και ψυχοθεραπευτής, ο οποίος έχει γράψει πάνω από 16 βιβλία. Μεταξύ αυτών είναι τα «Να σου πω μια ιστορία», «Βασίσου πάνω μου», «Ιστορίες να σκεφτείς», «Ο δρόμος της αυτοεξάρτησης», «Ο δρόμος της συνάντησης», κ.ά

Έχω διαβάσει αρκετά από αυτά και ξεχωρίζω τον Χορχέ Μπουκάι για την γραφή του…είναι άμεση, κατανοητή και πραγματικά αγγίζει την καρδιά και την ψυχή σου. Ταυτόχρονα σε βάση στη διαδικασία να σκεφτείς και να δεις την κάθε κατάσταση από άλλη οπτική, κάτι που είναι τελικά πολύ χρήσιμο και βοηθητικό!

Σήμερα θα σας πω για το βιβλίο «Ο δρόμος των δακρύων» που μιλάει για την απώλεια και τον αποχωρισμό. Το διάβασα πριν 3 χρόνια, όταν ένα από τα πιο αγαπημένα μου πρόσωπα –ο μπαμπάς μου- ήταν ήδη άρρωστος και πάλευε με τον καρκίνο. Με βοήθησε απίστευτα να αποδεχτώ την κατάσταση που επικρατούσε, να βάλω σε μια σειρά όλες μου τις σκέψεις και τα συναισθήματα και τελικά να δω κάπως πιο «ελαφρά» την απώλεια του. Θα μου πεις, «ελαφρά» δεν μπορείς να δεις ένα τέτοιο γεγονός…Όντως! Νομίζω ότι είναι κάτι που δεν ξεπερνιέται ποτέ, απλά το βιβλίο αυτό σε βοηθάει να το πάρεις απόφαση, να ξεκολλήσεις από αυτό που δεν υπάρχει πια και να συνεχίσεις τη ζωή σου…όπως άλλωστε θα ήθελε και ο άνθρωπος σου.

Πρόκειται λοιπόν για ένα βιβλίο που μας βοηθάει να προσεγγίσουμε την απώλεια, να την αποδεχτούμε, να εκφράσουμε τον πόνο και τη θλίψη μας και τελικά να ξαναβρούμε τον εαυτό μας.

Ο συγγραφέας παρουσιάζει και αναλύει όλα τα στάδια που βιώνουμε ύστερα από μια απώλεια. Θλίψη, πόνος, πένθος και έντονα συναισθήματα όπως οργή, άρνηση, αμφισβήτηση…όλα αυτά που νιώθουμε μέχρι να φτάσουμε στην αποδοχή του γεγονότος και στη συνέχεια να αναζητήσουμε τρόπους και πρόσωπα που θα μας βοηθήσουν να προχωρήσουμε και να ζήσουμε, παρά τον πόνο και τους φόβους που ίσως αντιμετωπίσουμε.

Με την ανάγνωση του βιβλίου «Ο δρόμος των δακρύων» θα νιώσετε πιο δυνατοί και πιο ώριμοι, έτοιμοι να συνεχίσετε την πορεία σας.

Όπως πολύ χαρακτηριστικά αναφέρει ο Χόρχε Μπουκάι «Αν συνεχίσουμε να κλαίμε για αυτό που δεν υπάρχει πια, δεν θα μπορέσουμε να χαρούμε αυτό που έχουμε».